ဘယ္အရာကိုမွ ကိုယ္အပိုင္စိုးရတယ္ဆိုတာ ေလာကမွာမရွိပါဘူး။ ငါပုိင္ဆိုင္တဲ့ ဥစၥာပစၥည္း၊ ငါေမြးထားတဲ့ ငါ့သားသမီး၊ ငါ့ရာထူး စတာေတြလည္းမတည္ျမဲပါဘူး။ ေန႔မွာျမင္ရေပမယ့္ ညမွာေပ်ာက္ခ်င္ေပ်ာက္သြားတာပါဘဲ။ အားလံုးသိတဲ့အတိုင္း ငါတို႔ရဲ႕ခႏၵာကိုယ္ၾကီးဟာလည္းမတည္ျမဲပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီခႏၵာကိုယ္ၾကီးကို အျမဲသက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္ေအာင္ပဲ ဘာေၾကာင့္သက္ညွာေနမွာလဲ? (ဒီေနရာမွာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ႏိုပ္ဆက္ေနျခင္းကိုမဆိုလိုပါ။)
အလုပ္(ဘ၀)ႏွစ္ခုအခြင့္အလမ္းကို ယွဥ္တြဲျပမယ္ဆိုလွ်င္…
ပထမအလုပ္တခုသည္ သက္ေတာင့္သက္သာေပးမယ္.. ဒါေပမယ့္ အဲဒါဟာ ရင္ခုန္စရာေကာင္းမႈနဲ႔ အေျမာက္အျမားတိုးတက္မႈကိုနည္းပါးေစတယ္။
ဒုတိယအလုပ္တခုသည္ ပို၍ျမင့္ျမတ္ေသာရည္မွန္းခ်က္မ်ားျဖင့္ စိန္ေခၚမႈေတြပိုမ်ားေသာ ရင္ခုန္စရာမ်ားႏွင့္ျပည့္ႏွက္ေနမည္.. သို႔ေသာ္ ၄င္းသည္ ပထမအလုပ္လိုပံုမွန္ေလးလိုလို သက္ေတာင့္သက္သာေပးမည္မဟုတ္။
အဲဒီႏွစ္ခုကိုယွဥ္လာမယ္ဆို ပို၍ျမင့္ျမတ္တဲ့ရည္မွန္းခ်က္ျဖစ္ေသာ၊ စိန္ေခၚမႈေတြပိုမ်ားေသာ၊ ရင္ခုန္စရာမ်ားႏွင့္ျပည့္ႏွက္ေနေသာ ဒုတိယအခြင့္အလမ္းကို ကၽြန္မ ေရြးခ်ယ္မိမွာပါ။ မဟာဇာတ္ေတာ္ၾကီးဆယ္ဘြဲ႕ထဲက မျမဲတဲ့ခႏၵာကိုယ္ၾကီး ကုိယ့္ဆႏၵအတိုင္းမျဖစ္တဲ့အတူတူ သီလေစာင့္ကာ လံု႔လမေလွ်ာ့ဘဲၾကိဳးစားတဲ့ ျပည့္၀ျပင္းထန္မႈအဓိပတိႏွင့္ျပည့္စံုေသာ ဘုရားေလာင္း မဟာဇနကမင္းသားကို သိပ္သေဘာက်ပါတယ္။
ငါတို႔စိတ္ဆႏၵမပါဘဲ ခႏၵာကိုယ္ၾကီး ေနမေကာင္းျဖစ္ၾကတယ္။ ငါတို႔ ခြင့္ျပဳခ်က္မပါဘဲ ပ်က္ဆီးၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔တေတြ ဒီခႏၵာကိုယ္ၾကီးကို လိုအပ္သည္ထက္ပိုျပီး ဘာလို႔သက္ညွာေနမွာလဲ?
လုပ္သည့္အရာမ်ားအားလံုးအတြက္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ကိုယ့္စကားနားမေထာင္တဲ့ ခႏၵာကိုယ္ၾကီးကို ဂရုအလြန္အမင္းမျပဳဘဲ ငါတို႔အျပင္းအထန္ၾကိဳးစားၾကသင့္ပါတယ္။
In the Buddhist view, impermanence is everywhere. The only permanence
is impermanence. Hence our bodies are not permanent and we can always
note the decaying feeling of our bodies. Therefore, why should we
always try to sooth our bodies and find comfort for them? We should
rather strive for the best in whatever we seek, may it be in our
professions, for our religion or nation.
So whenever one is presented with two job/business opportunities, one
providing comfort but which lacks excitement and substantial progress,
the other more challenging which may make a person feel uncomfortable
the goal is more noble, the second option is better. Why should we
give too much care for the comfort of our bodies, when our bodies are
always acting out of their own? They get sick without our wish. They
decay without our consent. So why care more than necessary? For the
excellence in everything we do, we must strive for the best without
much regard to such disobedient bodies.
May there be excellence for all!
is impermanence. Hence our bodies are not permanent and we can always
note the decaying feeling of our bodies. Therefore, why should we
always try to sooth our bodies and find comfort for them? We should
rather strive for the best in whatever we seek, may it be in our
professions, for our religion or nation.
So whenever one is presented with two job/business opportunities, one
providing comfort but which lacks excitement and substantial progress,
the other more challenging which may make a person feel uncomfortable
the goal is more noble, the second option is better. Why should we
give too much care for the comfort of our bodies, when our bodies are
always acting out of their own? They get sick without our wish. They
decay without our consent. So why care more than necessary? For the
excellence in everything we do, we must strive for the best without
much regard to such disobedient bodies.
May there be excellence for all!
Posted in: Uncategorized
